Verborgen leed
Ik hoor erbij! Opeens ben ik belangrijk. Ik ben nu zes maanden zwanger en word helemaal opgenomen in ‘de groep’. Een groep die ik nog niet kende, een wereld apart.
Ik heb ontdekt dat iedereen er wel iets van vindt, ook mensen die ik nauwelijks ken. Want zij zijn ook allemaal zwanger geweest of kennen wel een schoonzusje of vriendin die toevallig tegelijk is uitgerekend. Ik krijg vragen over zwangerschapskwaaltjes, goedbedoelde adviezen, maar vooral ook veel verhalen over eigen ervaringen van vrouwen over de tijd dat zij zwanger waren en kinderen kregen. Als ik anderen moet geloven is dat het mooiste wat er is.
Toch zijn de meningen over die roze wolk nogal verdeeld. Het is in elk geval geen taboe meer om toe te geven dat het allemaal best zwaar is.
Stiekem vind ik het best leuk, al die aandacht. Het is natuurlijk ook bijzonder, al kan ik me nog steeds niet goed voorstellen dat we straks een baby hebben. Een kindje van onszelf, dat ons hele leven op z’n kop gaat zetten. Een jaar geleden had ik nog niet gedacht dat ik het leuk zou vinden om over rompertjes, kinderwagens en commodes te praten.
Hoewel ik van deze tijd geniet, probeer ik niet helemaal in dit ‘nieuwe wereldje’ op te gaan. Er zijn meer dingen in het leven die ik belangrijk vind. Bovendien wil ik ook rekening houden met de mensen die bewust kiezen voor een leven zonder kinderen of die er nog niet aan toe zijn. Verder zijn er genoeg mensen die wel willen, maar geen partner hebben of – ondanks vruchtbaarheidsbehandelingen – ongewenst kinderloos blijven.
Ik zou het oneerlijk vinden als zij zich buitengesloten voelen, maar dat gebeurt nu onbewust wel. Voor sommigen moet het al pijnlijk zijn om naar dikke buiken van zwangere vrouwen te kijken of bij anderen op kraamvisite te gaan. Zij hebben ook een verhaal, maar die krijg je niet te horen op feestjes. Waarom mogen zij niet bij ‘de groep’ horen en ik wel?
Er is veel verborgen leed. Het is goed om daar bij stil te staan.
Klasina van der Werf
Bron: Nieuwsblad Noordoost-Friesland, 8 juli 2011
Ik heb ontdekt dat iedereen er wel iets van vindt, ook mensen die ik nauwelijks ken. Want zij zijn ook allemaal zwanger geweest of kennen wel een schoonzusje of vriendin die toevallig tegelijk is uitgerekend. Ik krijg vragen over zwangerschapskwaaltjes, goedbedoelde adviezen, maar vooral ook veel verhalen over eigen ervaringen van vrouwen over de tijd dat zij zwanger waren en kinderen kregen. Als ik anderen moet geloven is dat het mooiste wat er is.
Toch zijn de meningen over die roze wolk nogal verdeeld. Het is in elk geval geen taboe meer om toe te geven dat het allemaal best zwaar is.
Stiekem vind ik het best leuk, al die aandacht. Het is natuurlijk ook bijzonder, al kan ik me nog steeds niet goed voorstellen dat we straks een baby hebben. Een kindje van onszelf, dat ons hele leven op z’n kop gaat zetten. Een jaar geleden had ik nog niet gedacht dat ik het leuk zou vinden om over rompertjes, kinderwagens en commodes te praten.
Hoewel ik van deze tijd geniet, probeer ik niet helemaal in dit ‘nieuwe wereldje’ op te gaan. Er zijn meer dingen in het leven die ik belangrijk vind. Bovendien wil ik ook rekening houden met de mensen die bewust kiezen voor een leven zonder kinderen of die er nog niet aan toe zijn. Verder zijn er genoeg mensen die wel willen, maar geen partner hebben of – ondanks vruchtbaarheidsbehandelingen – ongewenst kinderloos blijven.
Ik zou het oneerlijk vinden als zij zich buitengesloten voelen, maar dat gebeurt nu onbewust wel. Voor sommigen moet het al pijnlijk zijn om naar dikke buiken van zwangere vrouwen te kijken of bij anderen op kraamvisite te gaan. Zij hebben ook een verhaal, maar die krijg je niet te horen op feestjes. Waarom mogen zij niet bij ‘de groep’ horen en ik wel?
Er is veel verborgen leed. Het is goed om daar bij stil te staan.
Klasina van der Werf
Bron: Nieuwsblad Noordoost-Friesland, 8 juli 2011
8 juli 2011