Vallen en opstaan
Wát een week. Het is de week waarin Zorggroep Pasana definitief failliet ging. Ruim 1600 medewerkers werden ontslagen, maar werken wel gewoon door. Vallen, opstaan en weer doorgaan.
Het is de week waarin ik me voor het eerst in mijn leven niet welkom voelde in ziekenhuis De Sionsberg. Voor een interview met de medisch specialist sloop ik stiekem langs de bewakers naar binnen en deed me voor als patiënt in plaats van journalist.
Het is de week waarin ook mijn eigen baan weer op de tocht is komen te staan. Door al het nieuws over de sluiting van het ziekenhuis en de zorgcentra heb ik nauwelijks tijd gehad om me daar druk over te maken. Maar de keiharde waarheid is dat mijn laatste maanden misschien wel zijn geteld bij de Dockumer Courant.
Het is de week waarin onze jongste dochter Anouk, net veertien maanden oud, haar eerste stapjes probeerde te zetten. Ze kan al een beetje staan, zet vervolgens twee of drie pasjes, maar laat zich dan snel weer op haar knietjes vallen. Kruipen gaat toch sneller.
Het is de week waarin de bevolking in opstand kwam tegen de sluiting van De Sionsberg en de ouderenzorg in Noordoost-Friesland. Zoals iemand deze week opmerkte staat deze manifestatie symbool voor iedereen die zijn of haar zorg of baan kwijt is of raakt. Want het gaat daarbij om heel veel mensen in deze regio.
Het is de week waarin mensen hun verhaal met de lezers van onze krant wilden delen. Het heeft me allemaal meer gedaan dan ik dacht.
En dan opeens, gaat Anouk staan. Heel zelfverzekerd. Ze lacht en loopt naar me toe. Wel tien stapjes. Los. Helemaal alleen. Ze straalt. Ik ook.
Het is de week van vallen en opstaan. Maar vooral weer doorgaan.
Klasina van der Werf
Bron: Nieuwsblad Noordoost-Friesland, 5 december 2014
Het is de week waarin ik me voor het eerst in mijn leven niet welkom voelde in ziekenhuis De Sionsberg. Voor een interview met de medisch specialist sloop ik stiekem langs de bewakers naar binnen en deed me voor als patiënt in plaats van journalist.
Het is de week waarin ook mijn eigen baan weer op de tocht is komen te staan. Door al het nieuws over de sluiting van het ziekenhuis en de zorgcentra heb ik nauwelijks tijd gehad om me daar druk over te maken. Maar de keiharde waarheid is dat mijn laatste maanden misschien wel zijn geteld bij de Dockumer Courant.
Het is de week waarin onze jongste dochter Anouk, net veertien maanden oud, haar eerste stapjes probeerde te zetten. Ze kan al een beetje staan, zet vervolgens twee of drie pasjes, maar laat zich dan snel weer op haar knietjes vallen. Kruipen gaat toch sneller.
Het is de week waarin de bevolking in opstand kwam tegen de sluiting van De Sionsberg en de ouderenzorg in Noordoost-Friesland. Zoals iemand deze week opmerkte staat deze manifestatie symbool voor iedereen die zijn of haar zorg of baan kwijt is of raakt. Want het gaat daarbij om heel veel mensen in deze regio.
Het is de week waarin mensen hun verhaal met de lezers van onze krant wilden delen. Het heeft me allemaal meer gedaan dan ik dacht.
En dan opeens, gaat Anouk staan. Heel zelfverzekerd. Ze lacht en loopt naar me toe. Wel tien stapjes. Los. Helemaal alleen. Ze straalt. Ik ook.
Het is de week van vallen en opstaan. Maar vooral weer doorgaan.
Klasina van der Werf
Bron: Nieuwsblad Noordoost-Friesland, 5 december 2014
5 december 2015