Niet zielig
Misschien ligt het aan mij, maar ik heb het gevoel dat sommige mensen mij zielig vinden omdat ik mijn baan ben kwijtgeraakt. Tuurlijk heb ik daar ook van gebaald. En het komt ook keihard aan als je op een dag te horen krijgt dat je niet meer nodig bent. Maar nu, een half jaar na mijn ontslag, weet ik dat het goed is geweest.
Eigenlijk besefte ik het pas echt tijdens een sollicitatiegesprek dat ik onlangs had bij de Sionsberg waar ik op gesprek mocht komen voor de functie van Communicatieadviseur. De reorganisatie bij mijn voormalige werkgever kwam ter sprake. Ik zei dat ik het een hele vervelende periode had gevonden, maar dat ik er vooral veel van geleerd had.
,,Wat heb je ervan geleerd?’’ Vroeg de manager bedrijfsvoering aan mij. ,,Dat werk niet het belangrijkste is’’, zei ik. Misschien niet erg tactisch om te zeggen tijdens een sollicitatiegesprek, maar ik merkte dat ze me begreep. Ze wist er alles van. Bij de Sionsberg hadden ze natuurlijk precies hetzelfde meegemaakt.
,,Maar’’, voegde ik er aan toe. ,,Het heeft me vooral ook sterker gemaakt, ik weet nu wat ik wil.’’ ,,Wat wil je dan?’’ Vroegen de twee mensen aan de andere kant van de tafel bij wie ik op sollicitatiegesprek was. ,,Ik wil voor mezelf beginnen als tekstschrijver’’, zei ik, heel overtuigend.
Het was voor het eerst dat ik deze woorden hardop uitsprak tegenover anderen. En dat tijdens een sollicitatiegesprek voor een baan die me eigenlijk best leuk leek. Diep in mijn hart wilde ik dit al heel lang, maar ik durfde de stap niet te zetten. Nu wel. Dankzij mijn ontslag.
Diezelfde middag kreeg ik een telefoontje van de vrouw van de Sionsberg met wie ik het gesprek had gehad. Ik was niet door naar de volgende ronde. Ze vonden het wel een goed gesprek en waardeerden het dat ik zo eerlijk was geweest. ,,We bewaren je gegevens wel, misschien hebben we nog eens een tekstschrijver nodig.’’ Ze eindigde het gesprek met de woorden: ,,Je moet je hart volgen.’’
En dat ga ik doen!
Klasina van der Werf
PS: Voor iedereen die nog op zoek is naar een tekstschrijver? Volgend jaar ga ik los!
Eigenlijk besefte ik het pas echt tijdens een sollicitatiegesprek dat ik onlangs had bij de Sionsberg waar ik op gesprek mocht komen voor de functie van Communicatieadviseur. De reorganisatie bij mijn voormalige werkgever kwam ter sprake. Ik zei dat ik het een hele vervelende periode had gevonden, maar dat ik er vooral veel van geleerd had.
,,Wat heb je ervan geleerd?’’ Vroeg de manager bedrijfsvoering aan mij. ,,Dat werk niet het belangrijkste is’’, zei ik. Misschien niet erg tactisch om te zeggen tijdens een sollicitatiegesprek, maar ik merkte dat ze me begreep. Ze wist er alles van. Bij de Sionsberg hadden ze natuurlijk precies hetzelfde meegemaakt.
,,Maar’’, voegde ik er aan toe. ,,Het heeft me vooral ook sterker gemaakt, ik weet nu wat ik wil.’’ ,,Wat wil je dan?’’ Vroegen de twee mensen aan de andere kant van de tafel bij wie ik op sollicitatiegesprek was. ,,Ik wil voor mezelf beginnen als tekstschrijver’’, zei ik, heel overtuigend.
Het was voor het eerst dat ik deze woorden hardop uitsprak tegenover anderen. En dat tijdens een sollicitatiegesprek voor een baan die me eigenlijk best leuk leek. Diep in mijn hart wilde ik dit al heel lang, maar ik durfde de stap niet te zetten. Nu wel. Dankzij mijn ontslag.
Diezelfde middag kreeg ik een telefoontje van de vrouw van de Sionsberg met wie ik het gesprek had gehad. Ik was niet door naar de volgende ronde. Ze vonden het wel een goed gesprek en waardeerden het dat ik zo eerlijk was geweest. ,,We bewaren je gegevens wel, misschien hebben we nog eens een tekstschrijver nodig.’’ Ze eindigde het gesprek met de woorden: ,,Je moet je hart volgen.’’
En dat ga ik doen!
Klasina van der Werf
PS: Voor iedereen die nog op zoek is naar een tekstschrijver? Volgend jaar ga ik los!
28 december 2015