Loslaten
Het begon al vanaf het moment dat de navelstreng bij onze oudste dochter werd doorgeknipt, nu bijna vier jaar geleden. Die eerste nacht, durfde ik niet te slapen. Ze lag zo stil in de wieg. Ik hing voortdurend boven haar bedje om te luisteren of ze nog wel ademde.
Twee maanden later kwam de volgende stap: Lena verhuisde naar haar eigen kamer. De slaapkamer die we zorgvuldig voor haar hadden ingericht, met commode, een schommelstoel en knuffelberen. Daar lag ze, zo’n klein meisje in zo’n groot ledikantje. Ik hield de babyfoon die nacht dicht bij me en zodra ze een kick gaf sprintte ik naar haar toe.
En zo volgden er vele stappen, letterlijk en figuurlijk. Deze week ging het opeens wel heel erg snel. Woensdag mocht Lena voor het eerst naar school, om te wennen. Thuis was ze heel stoer, ze had er zin in. Hielp mee haar nieuwe schooltas in te pakken en wilde haar Peppa-beker los meenemen, zodat ze deze aan de anderen kon laten zien. Hand in hand wandelden we naar school.
Maar hoe dichter we bij school kwamen, hoe steviger ze mij vast hield. Bij de ingang zei ze: Mem, ik wol net. Ik fyn it spannend. ,,It is ek spannend’’, zei ik. ,,Mar wol leuk spannend.’’ Ik probeerde niks te laten merken, maar ik denk dat ze voelde dat ik het zelf ook doodeng vond. Het liefst hield ik haar hand vast.
Dit weekend wilde ze opeens zonder zijwieltjes fietsen. Nu al? Dacht ik. Ze is nog niet eens vier jaar. Maar goed, ze wilde het dus gingen we oefenen. Ik hield haar stevig vast, want stel je voor dat ze zou vallen. Ze wiebelde nog heel erg. Totdat ze met heit ging oefenen. Ik stond voor het raam naar buiten te kijken en zag nog net dat Johan haar een duwtje gaf. Daarna liet hij los en fietste ze zelf verder. Zonder zijwieltjes. Helemaal alleen.
Wat was ik trots op onze grote kleine meid. ,,Hoe kan het dat het bij mij niet lukte met fietsen en bij jou wel?” vroeg ik later aan mijn man. ,,Je moet haar gewoon loslaten’’, zei hij.
Gewoon loslaten. Was het maar zo simpel.
Klasina van der Werf
Bron: www.heitenmem.nl
Twee maanden later kwam de volgende stap: Lena verhuisde naar haar eigen kamer. De slaapkamer die we zorgvuldig voor haar hadden ingericht, met commode, een schommelstoel en knuffelberen. Daar lag ze, zo’n klein meisje in zo’n groot ledikantje. Ik hield de babyfoon die nacht dicht bij me en zodra ze een kick gaf sprintte ik naar haar toe.
En zo volgden er vele stappen, letterlijk en figuurlijk. Deze week ging het opeens wel heel erg snel. Woensdag mocht Lena voor het eerst naar school, om te wennen. Thuis was ze heel stoer, ze had er zin in. Hielp mee haar nieuwe schooltas in te pakken en wilde haar Peppa-beker los meenemen, zodat ze deze aan de anderen kon laten zien. Hand in hand wandelden we naar school.
Maar hoe dichter we bij school kwamen, hoe steviger ze mij vast hield. Bij de ingang zei ze: Mem, ik wol net. Ik fyn it spannend. ,,It is ek spannend’’, zei ik. ,,Mar wol leuk spannend.’’ Ik probeerde niks te laten merken, maar ik denk dat ze voelde dat ik het zelf ook doodeng vond. Het liefst hield ik haar hand vast.
Dit weekend wilde ze opeens zonder zijwieltjes fietsen. Nu al? Dacht ik. Ze is nog niet eens vier jaar. Maar goed, ze wilde het dus gingen we oefenen. Ik hield haar stevig vast, want stel je voor dat ze zou vallen. Ze wiebelde nog heel erg. Totdat ze met heit ging oefenen. Ik stond voor het raam naar buiten te kijken en zag nog net dat Johan haar een duwtje gaf. Daarna liet hij los en fietste ze zelf verder. Zonder zijwieltjes. Helemaal alleen.
Wat was ik trots op onze grote kleine meid. ,,Hoe kan het dat het bij mij niet lukte met fietsen en bij jou wel?” vroeg ik later aan mijn man. ,,Je moet haar gewoon loslaten’’, zei hij.
Gewoon loslaten. Was het maar zo simpel.
Klasina van der Werf
Bron: www.heitenmem.nl
24 augustus 2015