Lichtpuntjes
,,En dan zeggen ze dat een bevalling zwaar is.’’ Een uitspraak van mijn voormalig en zeer gewaardeerde collega Koos Molenaar. Een Amelander. Iemand die elke dag met de boot naar z’n werk ging, heimwee had als hij aan de vaste wal was en rond 5 december vrij nam vanwege, jawel, Sunneklaas.
De uitspraak kwam altijd nadat we de deadline van de krant hadden gehaald. Of net niet en daardoor in de stress waren omdat de drukker steeds belde om te vragen waar de redactiepagina’s bleven. ,,Als jullie steeds bellen duurt het nog langer’’, was dan het antwoord. In elk geval moesten we net na de deadline altijd even bijkomen.
Het mooie aan de Westereender is dat deze maar één keer per maand verschijnt. Dat betekent dus dat we alle tijd hebben om er een mooie krant van te maken. Misschien hebben wij minder deadlinestress, maar het maken van een krant met allemaal exclusieve verhalen is minstens zo intensief, weet ik nu uit ervaring.
Vooral met deze kersteditie pakken we extra uit en interviewen we veel mensen die een indrukwekkend verhaal te vertellen hebben. Zo maakte het interview met een Palestijnse man die al veertig jaar in deze regio woont diepe indruk op mij. Ik probeer me altijd zo goed mogelijk in te leven in andere personen, maar daardoor moet ik na de tijd altijd wel even bijkomen.
Het interview met mijn leeftijdsgenoot Elizabeth Bakker raakte mij ook, omdat je je dan beseft hoe anders het leven soms kan lopen. Diep respect heb ik voor hoe zij met haar ziekte omgaat. ,,Minsken dy’t echt wat te ‘seuren’ ha, dy hearst net’’, concludeerde mijn man toen ik het er later met hem over had.
Zo is het vaak wel. Kijk maar naar de andere acties voor het goede doel in deze krant van mensen uit de regio die met de spierziekte ALS of de hartspierziekte PLN te maken hebben (gehad). Of lees het verhaal over Pieter Postma die dit jaar nog aan de dood ontsnapte en nu drie keer per week als figurant in De Tocht schaatst. Ook het verhaal over de schapenboer en zijn mem is zo’n voorbeeld van mensen die ondanks alles positief in het leven staan.
Het is denk ik de kunst om de lichtpuntjes te blijven zien. Ondanks de oorlogsverhalen die steeds dichterbij komen (kijk alleen al naar de drie verhalen in deze krant) en ondanks ziektes die plotseling op je pad kunnen komen, zijn er altijd lichtpuntjes. En als die er niet zijn, ga dan op zoek. Vaak zijn het de kleine dingen die het leven mooi maken. Zo geniet Minke ervan dat haar ‘maatje’ Anne Jan zo kan genieten van een kop koffie bij haar op de bank, terwijl hij luistert naar het voorbijrazen van de treinen.
Zelf heb ik misschien nog wel het meest genoten van de G-korfballers die ik mocht interviewen voor het laatste verhaal in deze krant. Iedereen van het team gaat zo leuk met elkaar om, er is volgens trainster Griet de Vries nooit gezeur en als er iemand eens een bal verkeerd speelt is dat geen probleem. Sterker nog, de korfballers helpen elkaar, want: iedereen doet mee. En zo eindigen we deze krant met de woorden van de kinderburgemeester op de eerste pagina: ‘iedereen hoort erbij, ook ik’.
Namens de hele redactie wil ik alle geïnterviewden graag bedanken dat ze hun verhaal aan ons toevertrouwd hebben. Dat we even het leven van deze mensen mochten ‘lenen’. En ja, ook deze krant was een hele bevalling. Maar… je krijgt er zoveel voor terug.
Veel leesplezier!
Klasina van der Werf
Bron: Westereender december 2023
De uitspraak kwam altijd nadat we de deadline van de krant hadden gehaald. Of net niet en daardoor in de stress waren omdat de drukker steeds belde om te vragen waar de redactiepagina’s bleven. ,,Als jullie steeds bellen duurt het nog langer’’, was dan het antwoord. In elk geval moesten we net na de deadline altijd even bijkomen.
Het mooie aan de Westereender is dat deze maar één keer per maand verschijnt. Dat betekent dus dat we alle tijd hebben om er een mooie krant van te maken. Misschien hebben wij minder deadlinestress, maar het maken van een krant met allemaal exclusieve verhalen is minstens zo intensief, weet ik nu uit ervaring.
Vooral met deze kersteditie pakken we extra uit en interviewen we veel mensen die een indrukwekkend verhaal te vertellen hebben. Zo maakte het interview met een Palestijnse man die al veertig jaar in deze regio woont diepe indruk op mij. Ik probeer me altijd zo goed mogelijk in te leven in andere personen, maar daardoor moet ik na de tijd altijd wel even bijkomen.
Het interview met mijn leeftijdsgenoot Elizabeth Bakker raakte mij ook, omdat je je dan beseft hoe anders het leven soms kan lopen. Diep respect heb ik voor hoe zij met haar ziekte omgaat. ,,Minsken dy’t echt wat te ‘seuren’ ha, dy hearst net’’, concludeerde mijn man toen ik het er later met hem over had.
Zo is het vaak wel. Kijk maar naar de andere acties voor het goede doel in deze krant van mensen uit de regio die met de spierziekte ALS of de hartspierziekte PLN te maken hebben (gehad). Of lees het verhaal over Pieter Postma die dit jaar nog aan de dood ontsnapte en nu drie keer per week als figurant in De Tocht schaatst. Ook het verhaal over de schapenboer en zijn mem is zo’n voorbeeld van mensen die ondanks alles positief in het leven staan.
Het is denk ik de kunst om de lichtpuntjes te blijven zien. Ondanks de oorlogsverhalen die steeds dichterbij komen (kijk alleen al naar de drie verhalen in deze krant) en ondanks ziektes die plotseling op je pad kunnen komen, zijn er altijd lichtpuntjes. En als die er niet zijn, ga dan op zoek. Vaak zijn het de kleine dingen die het leven mooi maken. Zo geniet Minke ervan dat haar ‘maatje’ Anne Jan zo kan genieten van een kop koffie bij haar op de bank, terwijl hij luistert naar het voorbijrazen van de treinen.
Zelf heb ik misschien nog wel het meest genoten van de G-korfballers die ik mocht interviewen voor het laatste verhaal in deze krant. Iedereen van het team gaat zo leuk met elkaar om, er is volgens trainster Griet de Vries nooit gezeur en als er iemand eens een bal verkeerd speelt is dat geen probleem. Sterker nog, de korfballers helpen elkaar, want: iedereen doet mee. En zo eindigen we deze krant met de woorden van de kinderburgemeester op de eerste pagina: ‘iedereen hoort erbij, ook ik’.
Namens de hele redactie wil ik alle geïnterviewden graag bedanken dat ze hun verhaal aan ons toevertrouwd hebben. Dat we even het leven van deze mensen mochten ‘lenen’. En ja, ook deze krant was een hele bevalling. Maar… je krijgt er zoveel voor terug.
Veel leesplezier!
Klasina van der Werf
Bron: Westereender december 2023
20 december 2023