Een lach en een traan
We zijn voorbij de start, maar nog niet aan het einde van het begin, zo zei Rutte gisteren. Echt origineel was hij niet met deze uitspraak las ik op Twitter. Winston Churchill zei in 1942: Now this is not the end. It is not even the beginning of the end. But it is, perhaps, the end of the beginning.
Hoe dan ook, we zijn er nog niet! 28 april is de nieuwe datum waar we naar toe kunnen leven. Na deze week dus nog 4 weken te gaan. Minimaal. Daarna volgt de meivakantie, dus als alles goed gaat kunnen de kinderen 11 mei weer naar school.
We leven nu van dag tot dag en proberen er elke dag wat van te maken. De afgelopen week was even pittig omdat Johan en ik het allebei erg druk hadden met ons werk. Wat meespeelt is dat de journalist in mij tijdens deze coronacrisis naar bovenkomt. Als redacteur van De Westereender moét ik daar iets mee doen. Het resultaat is volgende week te bewonderen.
Ondertussen help ik de meiden met hun huiswerk, maar we proberen vooral ook de humor er in te houden. En dan komt het goed uit dat het vandaag 1 april is. Gisterochtend hadden we alvast leuke grapjes voor heit bedacht. Zijn hoofd beschilderen met SC Heerenveenvlaggen lukte helaas niet, maar de foto van de aap op de spiegel en mayonaise in de tube tandpaste wel! En de grapjes gaan vandaag waarschijnlijk nog wel even door.
Nu, na ruim twee weken, begint ook het besef te komen dat we onze ouders/pakes en beppes beginnen te missen. Zij zitten in de risicoleeftijd dus we blijven allemaal veilig thuis. Deze week zijn we voor het eerst aan het beeldbellen geweest. Erg leuk en grappig, maar het is toch anders dan even een knuffel geven.
Gisteren was Johan een blokje om in de auto met de meisjes en onverwachts reden ze langs het huis van pake en beppe in De Westereen. Beppe haalde meteen een verrassingstas uit huis voor onze dochters met kleurboeken, paaseieren van chocola en knutselspullen. Wat waren ze blij. Niet alleen met de spullen, maar ook dat ze elkaar even konden zien. Met tranen in de ogen zwaaide beppe ze uit. ,,Beppe moat gûle omdat se ús mist’’, was de conclusie van de jongste dochter.
Thuis gingen ze meteen knutselen. Een mooie kaart voor de beppes met daarop de tekst: We hopen dat we jullie snel weer zien…
En nu maar hopen dat 28 april echt de einddatum is!
Klasina van der Werf
In coronatijd heb ik vanaf het begin een dagboek bijgehouden op mijn eigen website. Dit is één van de columns uit deze serie.
Hoe dan ook, we zijn er nog niet! 28 april is de nieuwe datum waar we naar toe kunnen leven. Na deze week dus nog 4 weken te gaan. Minimaal. Daarna volgt de meivakantie, dus als alles goed gaat kunnen de kinderen 11 mei weer naar school.
We leven nu van dag tot dag en proberen er elke dag wat van te maken. De afgelopen week was even pittig omdat Johan en ik het allebei erg druk hadden met ons werk. Wat meespeelt is dat de journalist in mij tijdens deze coronacrisis naar bovenkomt. Als redacteur van De Westereender moét ik daar iets mee doen. Het resultaat is volgende week te bewonderen.
Ondertussen help ik de meiden met hun huiswerk, maar we proberen vooral ook de humor er in te houden. En dan komt het goed uit dat het vandaag 1 april is. Gisterochtend hadden we alvast leuke grapjes voor heit bedacht. Zijn hoofd beschilderen met SC Heerenveenvlaggen lukte helaas niet, maar de foto van de aap op de spiegel en mayonaise in de tube tandpaste wel! En de grapjes gaan vandaag waarschijnlijk nog wel even door.
Nu, na ruim twee weken, begint ook het besef te komen dat we onze ouders/pakes en beppes beginnen te missen. Zij zitten in de risicoleeftijd dus we blijven allemaal veilig thuis. Deze week zijn we voor het eerst aan het beeldbellen geweest. Erg leuk en grappig, maar het is toch anders dan even een knuffel geven.
Gisteren was Johan een blokje om in de auto met de meisjes en onverwachts reden ze langs het huis van pake en beppe in De Westereen. Beppe haalde meteen een verrassingstas uit huis voor onze dochters met kleurboeken, paaseieren van chocola en knutselspullen. Wat waren ze blij. Niet alleen met de spullen, maar ook dat ze elkaar even konden zien. Met tranen in de ogen zwaaide beppe ze uit. ,,Beppe moat gûle omdat se ús mist’’, was de conclusie van de jongste dochter.
Thuis gingen ze meteen knutselen. Een mooie kaart voor de beppes met daarop de tekst: We hopen dat we jullie snel weer zien…
En nu maar hopen dat 28 april echt de einddatum is!
Klasina van der Werf
In coronatijd heb ik vanaf het begin een dagboek bijgehouden op mijn eigen website. Dit is één van de columns uit deze serie.
1 april 2020